The Lift Boy (2019) - மினிமலிச சினிமா

The Lift Boy (2019) - மினிமலிச சினிமா

இந்த விரிந்து பரந்த உலகில் நான்கு திசையெங்கும் வியாபித்திருக்கும் மக்கள் கூட்டத்தில் மிக சாதாரணமான வெகு சிலரை பற்றிய கதை The Lift Boy. 

பொறியியல் படிப்பில் முதல் வருடம் வரும் engineering drawing பேப்பரை படிப்பு முடிந்து இரண்டு வருடங்களாகியும் முடிக்காமல் அரியர் வைத்திருக்கும் எதை பற்றியும் பெரிதாக அழட்டிக்கொள்ளாத 24 வயது பையன் ராஜு. ஸ்கிரீன் துணியால் தடுப்பு வைத்து சமையலறை பிரிக்கப்பட்ட ஒரே அரை மட்டும் இருக்கும் வெளிர்மஞ்சள் நிற வீட்டில் ராஜுவும் அவனது லிப்ட் ஆப்பரேட்டர் தந்தையும் வீட்டு வேலை செய்து சம்பாதிக்கும் தாயும் வசிக்கிறார்கள்.

ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில் அவனின் அப்பாவுக்கு பதிலாக ராஜு லிப்ட் ஆப்பரேட்டர் வேலையை சில நாட்கள் மட்டும் செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்படுகிறது.

தனது மஞ்சள் நிற ஸ்கூட்டரில் ஏறி 30 வருடங்கக்காக தன் அப்பா வேலை செய்யும் அந்த மஞ்சள் நிற அப்பார்ட்மெண்ட்டுக்கு சென்று சேர்கிறான். நான்குக்கு நான்கடி லிஃட்டில் சின்னதகா ஸ்டூல் போடப்பட்டிருக்கிறது. முதல் நாள் அங்கு வசிப்பவர்கள் அவனை வினோதமாக பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் அவனது தந்தையின் பெயரை சொல்கிறான். யாருக்கும் அவரின் பெயர் கூட தெரியவில்லை. எல்லோருக்கும் அவர் liftman ஆக மட்டுமே தெரிந்திருக்கிறார். ராஜு தனக்கு சுத்தமாக விருப்பமே இல்லாமல் lift boy ஆகிறான்.  அந்த ஆறுமாடி கட்டிடத்தில் மேலும் கீழுமாக அந்த சின்ன லிப்ட்டில் நாள்முழுவதும் சென்று வருகிறான்.

முதல்நாள் வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு வந்து தன் தாயிடம் "இதெல்லாம் ஒரு பொழைப்பா?? liftக்கு எதற்க்காக ஆப்பரேட்டர்?? அந்த நாலு பட்டனை அவர்களே அமுக்கிக் கொள்ளமாட்டார்களா??" என கத்துகிறான். ஒரு சின்ன pause விடப்படுகிறது. "அந்த நாலு பட்டனை அவர்களே அமுக்கிக்கொண்டால் உன்னை எப்படி உன் அப்பாவால் வளர்த்தியிருக்க முடியும்?" என பார்வையாளர்களுக்கு தோன்றும் pause அது.

பெற்றோரின் உலகத்திற்கும் குழந்தைகளின் உலகத்திற்கும் இருக்கும் இடைவெளியை பிரமாதமாக காட்சி படுத்தியிருக்கிறார்கள். அடித்தட்டு வர்க பெற்றோருக்கு பிறந்த ராஜுவின் மேட்டிமை மனநிலை, அவன் உரையாடவிரும்பும் மனிதர்கள், அவன் அடித்தட்டு மக்களை அலட்சியபடுத்தும் விதம் என அந்த கதாபாத்திரத்தை பார்வையாளர்களுக்கு காட்சிகளின் மூலமாகவே கடத்திவிடுகிறார்கள். ஓரிடத்தில் அவன் அந்த liftboy வேலையை பற்றி தன் தாயிடம் அழுத்துக்கொண்ட பொழுது, அவனது அம்மா அவனை தான் பார்க்கும் வீட்டு வேலைக்கு அவனை அழைக்கிறாள். அதற்கு ராஜு ஒரு கையை உயர்த்தி 'நான் என்ஜினீயர், இங்கு இருக்கிறேன்', இன்னொரு கையை இடுப்புவரை இறக்கி 'liftboy வேலை இங்கு இருக்கிறது', அதே கையை இன்னும் கீழே இறக்கி 'நீ பார்க்கும் வேலை இங்கு இருக்கிறது' என்கிறான்.

அவன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனது உலகத்திலிருந்து பெற்றோரின் உலகத்திற்குள் வருகிறான், அவன் பார்க்கும் liftboy வேலை அதை செய்கிறது.

அவன் மொட்டை மாடியில் அமர்ந்து மதிய உணவை சாப்பிடுவதாக மூன்று முறை காட்சி வரும். அங்கு செயற்கை புல்வெளி அமைக்கப்பட்டு சுற்றியும் நடப்பதற்கு மரத்தாலான திண்டு போடப்பட்டிருக்கும். முதல் காட்சியில் புல்லில் அமர்ந்து சாப்பிடுவான். இரண்டாவது முறை காட்டும் பொழுது திண்டில் பாதியும் புல்லில் பாதியும் அமர்ந்திருப்பான். மூன்றாம் முறை முற்றிலும் திண்டுக்கு வந்திருப்பான். இப்படி இந்த திரைப்படத்தில் நாம் கவனிக்க சின்ன சின்னதாக நிறைய காட்சிகள் இருக்கிறது. இதில் காட்டப்படும் ஒரு ஷாட் கூட வீணாக்கவோ தேவையில்லாதோ இல்லை. அத்தனையும் திரைக்கத்தையுடன் பின்னப்பட்டிருக்கிறது. 

அதே போல அதில் காட்டப்படும் paitings எல்லாம் தனியாக பார்வையாளருக்கு கதை சொல்லிக்கொண்டே வருகிறது. அப்படியே கதைக்கு தேவையான கத்தப்பத்திரங்களை தவிர ஒருத்தர் கூட அதிகமாக காட்டப்படவில்லை.

ஒரு 24 வயது பையனின் சமூகம் பற்றிய புரிதல், தனது எதிர்காலம் பற்றிய குழப்பம், சிற்றின்பங்களில் லயித்தபடி போகும் பாதையை தவறவிட முனைவது, முடிவெடுக்க திணறுவது, பிரச்சனைகளை புரிந்துகொள்ளாமல் காரணங்களை தேடுவது என அனைத்தையும் பிரமாதமாக சொல்லிட்டிருக்கிறார்கள். அவனது அப்பாவின் தவிப்பு, அவன் அம்மாவின் வெள்ளந்தித்தனம்,

அப்பார்ட்மெண்ட் உரிமையாளரின் அக்கறை, ஐந்தாவது மாடிப் பெண்ணின் சிரிப்பு, வாட்ச்மேனின் தூக்கம், மஞ்சள் ஸ்கூட்டர் என நம்மை அவர்களுடனே liftஇல் பயணிப்பது போல கூட்டிச்சென்றுவிடும் திரைமொழி.

நிச்சயமாக திரைக்கதையில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும் மினிமலிசம் பார்வையாளர்களுக்கு மனநிறைவை கொடுக்கும். வர்க்கம், அன்பு, பரிவு, ரசனை, கல்வி, இளமை, முதுமை என பலவற்றை திரைப்படம் பேசுகிறது. அனைத்தையும் தாண்டி நம்பிக்கையை விதைக்கிறது. 

கல்வி எப்படி வர்க்க பேதத்தை குறைக்க பயன்படுகிறது என்பதை ராஜு வைத்திருக்கும் அந்த ஒரு பேப்பர் அரியரை வைத்து சொல்லிவிடுகிறார்கள். அதில் ஒரு காட்சி வரும்

பையன் "எனக்கு இந்த வேலை திருப்தி (job satisfaction) தரவில்லை" என்கிறான். 

அதற்கு அப்பா  "வேலை திருப்தியை கொண்டுவராது. வேலை வயித்துக்கு சோறு தான் கொண்டுவரும். அந்த வேலையை தாண்டா நான் 30 வருஷமா செய்யுறேன்" என்கிறார்.

அதற்கு அவன் "நீயும் நானும் ஒண்ணா?? நான் எஞ்சினியர்" என்கிறான்.

அதற்கு அவன் அப்பா "நீ என்ஜினீயர் இல்லை. 

இன்னும் முடிக்கலையே." என்கிறார்.