'அதில்' ஆண்களுக்கும் சம உரிமை வேண்டும்

ஒரு நிமிடம் காதை திறந்து கேட்டால்

பெண்களின் சுகந்திரம்

பெண் உரிமை

இப்படி பெண்களுக்காக பல குறல்கள் கேட்கும்..

ஆண்களை கண்டுகொள்வதே கிடையாது

அவர்களுக்கு எல்லா உரிமைகளும் இருப்பதாகவே நினைக்கின்றனர்

உண்மையில் ஆணாக இருப்பதில் எவ்வளவோ பிரச்சனைகள் இருக்கிறது

ஆண்கள் அழக்கூடாது

சின்ன வயதில் இருந்தே இதை சொல்லி தான் வளர்க்கபடுகிறோம்.

எப்பொழுது அழுதாலும் “பையனா இருந்துட்டு இப்படி அழுகுகிறியே!!!?” என்பார்கள்.

அது என்னங்க பையனுக்கு கண் இல்லையா??

இல்ல அவனுக்கு எப்பவுமே வலிக்காதா?!

வலியை வெளிப்படுத்த அவனுக்கு கற்றுக் கொடுக்கவே படுவதில்லை.

பெண் வலியை அழுது வெளிப்படுத்திவிடுவாள்.

ஆண் கோபத்திலும்...டாஸ்மாக்கிலும்.. தான் வெளிப்படுத்துகிறான்.

அழுவது மன ஆரோகியத்துக்கு நல்லது என மருத்துவம் சொல்கிறது!! அது ஆண் பிள்ளைக்கு கிடைப்பதே இல்லை.

எத்தனை கஷ்டம் வந்தாலும் அவனால் வெடித்து வெளிப்படையாக அழ முடியாது.

அவனுக்குள் வலியை அடக்கிகொண்டு வலிமையானவனாக நடித்து வெளியே காட்டிகொள்ள மட்டும் தான் தெரியும்.

ஆண்களுக்கும் அழ சம உரிமை வேண்டும்!!

விளையாட்டு:

விளையாட்டில் கூட எவ்வளவு ஓரவஞ்சனை தெரியுமா?

தாயம்... பல்லாங்குலி.. பரமபதம்.... 

இப்படி நிம்மதியாக உட்காந்து கொண்டு மணி கணக்கில் பேசி சிரித்து கொண்டே விளையாடும் அருமையான விளையாட்டுகளெல்லாம் பெண்களுக்கு கொடுத்துவிட்டார்கள்.

ஆனால் ஆண்களுக்கு கபடி..கிரிக்கெட்..கில்லி.. இப்படி வெய்யிலில் ஓடி நிறம் கருத்து.. களைத்து.. கீழே விழுந்து.. அடிப்பட்டு... இரத்தம் சிந்தி தான் விளையாட வேண்டியதாக உள்ளது.

அவர்கள் எங்கள் விளையாட்டுக்கு வரலாம்.

ஆனால் நாங்கள் அவர்கள் விளையாட்டை விளையாடினால் அவர்களே கேலி செய்வார்கள்.

அனைத்து விளையாட்டுகளிலும் ஆண்களுக்கும் சம மதிப்பு அளிக்கப்படவேண்டும்.

கலர் கலர் உடைகள்

இங்கு ஆண்களின் உடைகளின் நிறத்தை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம்.

வெள்ளை...கருப்பு...நீலம்...இந்த மூன்று நிறங்கள் தான் பெரும்பாளும் ஆண்களின் அடையாளம்.

ஆனால் பெண்களுக்கு!!

உலகத்தில் இருக்கும் அத்தனை நிறங்களிலும் அவர்கள் உடை அணியலாம்.

சுற்றி பார்த்தால் தெரியும்... எப்படி வித விதமான நிறங்களில் கலர்ஃபுல்லாக இருக்கிறார்களென.

அப்படியும் மீறி சில ஆண்கள் பளிச் என்று எதாவது கலரில் வந்துவிட்டால் மற்றவர்கள் அவனிடம் கேட்கும் ஒரே கேள்வி...

“நீங்க ராம ராஜன் ஃபேனா???” என்பது தான்.

நிறங்கள் பொதுவுடமையாக்கப்பட வேண்டும்.

பயம்

தைரியமாக பயப்படக்கூட ஆண்களால் முடியாது

அதென்ன பயப்படுவதில் தைரியம் வேண்டிக் கிடக்கிறது!!? கேட்கலாம்

பல்லிக்கும் பேய்க்கும் பயப்படுவேன் என்று ஒரு ஆண் சொல்வதையும் பெண் சொல்வதையும் வித்யாசமாக தான் இங்கு பார்கிறார்கள்.

பயத்தை வெளியே சொல்ல கூச்சப்பட மட்டும் தான் ஆண்களுக்கு சொல்லிதரப்படுகிறது..

பயம் என்பது மனிதனின் அடிப்படை உணர்வுகளில் ஒன்று

அதை வெளிப்படுத்தும் உரிமை கூட ஆண்களுக்கு மறுக்கப்படுகிறது என்பது தான் வேதனை.

அழகு சாதணங்கள்

தெருவுக்கு தெரு பியூட்டி பார்லர்

எந்த சேனலை மாற்றினாலும் பெண்களுக்கான அழகு சாதண விளம்பரம்

கூந்தல்..கண்..காது..சர்மம்..உதடு..என ஒவ்வொண்றுக்கும் தனி தனியாக நூற்றுக்கணக்கான பொருட்கள்

ஆண்களுக்கு இருக்கும் ஒன்றே ஒன்று பாக்கெட் சீப் மட்டுமே!!!

அதையும் மீறி கண்ணாடி முன் கொஞ்ச அதிக நேரம் ஒரு பையன் நின்று விட்டால் உடனே “என்னடா பொண்ணு மாதிரி இவ்வளவு நேரம் மேக்கப் போடுற” என்று கலாய்த்துவிடுவார்கள்.

இத்தனை தடைகளையும் தாண்டி அழகுக்காக எதாவது செய்யவேண்டும் என்றால் பசங்களுக்கு இருக்கும் ஒரே இடம் ஜிம் தான்

ஆனால் சிக்ஸ் பேக் வைக்க அவன் படும் கஷ்ட இருக்கே...அய்யய்யய்யோ...

நினைத்ததை சாப்பிட முடியாது... பட்டினி கிடந்து தினமும் ஜிம் மாஸ்டரிடம் திட்டு வாங்கி...

உடலெல்லாம் வலிஎடுத்து அங்கங்கு வீங்கி கடைசியில் ஒரு வலியாக அவன் சிக்ஸ் பேக் வைக்கும் பொழுது அன்றைய டிரெண்ட் மாறியிருக்கும்.

எவனாவது எட்டு பேக் உடன் நடித்த படம் ஹிட்டாயிருக்கும்.

திரும்பவும் பட்டினி தான்.

பசங்க பாவம் சார்.

கவிதைகள்

பெண்ணின் அழகை அங்கமங்கமாக வர்னித்து கவிதை எழுத ஏழாயிரம் கவிஞர்கள் இருக்கிறார்கள்.

ஆண்களின் அழகுக்கு ஒரு கவிதை கூட வருவதில்லையே.

உடனே அழகு இருந்தால் தானே வர்னிப்பதற்கு என சொல்லிவிடுவார்கள்.

உலகில் உள்ள அத்தனை உயிரினங்களிலும் ஆண் தான் அழகு.

சிங்கம்...மயில்...யானை... இப்படி எதை வேண்டுமானாலும் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்

மனிதர்களில் மட்டுமே பெண்ணை அழகானவர்களாக வர்னிக்க படுகிறது.

அழகில்லை என சொல்லிவிட முடியாது தான்.

பேரழகு தான்.

ஆனால் அதற்காக ஆண் அசிங்கம் என சொல்வது என்ன நியாயம்.

காரணாம் இங்கு ஆண் கவிஞர்கள் தான் அதிகம். ஆணை பற்றி ஆணே எழுதினால் அது தற்பெருமையாக இருந்துவிடுமே!!

பெண்களும் இந்த துறையில் வந்து ஆண்களை பற்றி எழுத வேண்டும்.

கவிதைகளில் ஆணுக்கும் சம அந்தஸ்து தரப்பட வேண்டும்.

காதலர்கள் காதலிக்காக கவிதை எழுதுவது போல

காதலிகளும் காதலனுக்காக கவிதை எழுத வேண்டும்.

வேலை:
படிப்பு வரவில்லை என்றாலோ

வேலை கிடைக்கவில்லை என்றாலோ பெண்களுக்கு ஹவுஸ் வைஃப் என்ற ஒரு மாற்று வழி இருக்கிறது

அதனால் எதிர்காலத்தை பற்றி பயமில்லாமல் தைரியமாக செயல் பட முடிகிறது.

ஆனால் ஆண்கள் பிறந்ததிலிருந்தே எதிர்காலத்தை பற்றிய பயத்தை ஊட்டியே வளர்க்கப்  படுகிறார்கள்.

ஒரு பெண் வேலை இல்லாமல் வீட்டில் வாழ்க்கை முழுவதும் இருந்துவிடலாம்.

ஆனால் ஒரு ஆண் அப்படி இருந்தால் உதவாக்கரை என்ற பட்டப் பெயரும் சேர்ந்துகொள்ளும்.

அதனால் ஆண்களுக்கும் “ஹவுஸ் ஹஸ்பண்ட்” என்ற ஒரு பொறுப்பை ஏற்படுத்தி தர வேண்டும்.

அதில் எங்களுக்கும் உரிமை வேண்டும்.

பாலியல் விழிப்புணர்வு 

உண்மையில் ஆண்களை விட பெண்களுக்கு பாலியல் விழிப்புணர்வு அதிகம்.

குறிப்பிட்ட வயது வந்தவுடன் அவர்களுக்கு அதெல்லாம் சொல்லி புரியவைக்க ஆள் இருக்கிறார்கள்.

ஆண்களுக்கு அப்படி யாரும் சொல்லிதருவதில்லை.

அவர்களுக்கு எதை செய்யவேண்டும் என்ன செய்ய கூடாது என எதுவும் தெரிவதில்லை.

இப்படி தெளிவில்லாமலே வளர்கின்றனர்.

இந்த குழப்பமே பின்னாலில் அவன் வாழ்கை மட்டுமில்லாமல் அடுத்தவர்களின் வாழ்கையையும் சீரழித்துவிடுகிறது.

வாகனங்கள்:

ஆண்களுக்கு உருவாக்கப்படும் வண்டிகளை பாருங்களேன்.

ஒரு காலில் கியர் போட வேண்டும்

இன்னொரு காலில் பிரேக்.

ஒரு கையில் க்லச்

இன்னொரு கையில் எக்ஸ்லேட்டர் அப்பறம் பிரேக்.

இப்படி இத்தனை கஷ்டபட்டு தான் வண்டி ஓட்டனும். இதில் வண்டியின் எடை வேறு!!

பெண்களுக்கு மிக லேசான எடையுடன் சின்னதாக அழகாக இருக்கும் கலர் கலரான ஸ்கூட்டிகள்.

காலில் எல்லாம் ஒரு வேலையும் இல்லை.

எக்ஸ்லேட்டரை முறுக்கினால் அப்படியே மிதந்து போகும்.

அதை ஆண்கள் ஓட்டினால் கிண்டலடிப்பார்களே என்று தான் நிறைய பேர் தயங்குகிறார்கள்.

பெண்கள் தினம் போல ஆண்கள் தினம் வேண்டும்

ஈவ் டீஸிங்க்கு கேஸ் போடுவது போல ஏடம் டீஸிங்க்கும் கேஸ் போட வேண்டும்.

மகளிர் பேருந்து போல ஆடவர் பேருந்துகள் வேண்டும்

அட!!

இப்படி சொன்னா  சொல்லிட்டே போகலாம்.

இங்கு  உடலளவில் மட்டும் ஆண் பெண் என்று பிரிக்க படவில்லை

உணர்வுகளில்

உடைகளில்

தொழில்களில்

செயல்களில்

ஏன் நாம் காலில் அணியும் செருப்புகளில் கூட ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் வேறுபாடு இருக்கிறது.

ஒவ்வொன்றிலும் இது ஆணுக்கு.. இது பெண்ணுக்கு.. என பிரித்து விட்டார்கள்.

பெண்கள் செய்வதை எதையும் ஆண்கள் செய்ய சமூகம் உரிமை அளிப்பதில்லை.

உதாரணத்திற்கு கோலம் போடுவதை ஆண் செய்தால் அதை பெண்களே வித்யாசமாக தான் பார்பார்கள்.

உண்மையில் கோலம் என்பது ஓவியம்.

ஓவியத்திற்கு ஆண் பெண் என்று என்ன வேறுபாடு உள்ளது?

ஆண்கள் செய்வதை பெண்கள் செய்தால் அதன் பெயர் புரட்சி

அதுவே பெண்கள் செய்வதை ஆண்கள் செய்தால் அதுக்கு இங்கு வேறு பெயர்.

இன்று சம உரிமை என்பது பெண்களுக்கு மட்டும் அல்ல

ஆண்களுக்கும் தேவை தான்.

பிரபு மித்ரன்

இந்தியாவின் தேவை: ஒரு மௌனப் புரட்சி

இந்தியா

குப்பையும் தூசியும் நிறைந்த அழுக்கு நாடு.

எந்த நேரம் வேண்டுமானாலும் மதக்கலவரமும் சாதிக் கலவரமும் வந்துவிடக் கூடிய ஒரு ஒற்றுமையில்லாத நாடு.

ஊழல்வாதிகளைத்தவிர அரசியலில் யாருமே இல்லாத நாடு.

லஞ்சம் கொடுத்தால் எதைவேண்டுமானாலும் இந்த நாட்டில் சாதித்து விடலாம்.

எந்த ஒரு வேலையும் நேரத்திற்கு முடிக்காத பொறுப்பற்ற அதிகாரிகளைக் கொண்ட நாடு.

போலீஸுக்கும் திருடனுக்கும் சீருடை வித்யாசம் மட்டுமே உள்ள நாடு.

சினிமா கதாநாயகர்களை கடவுளைவிட பெரியதாக நினைக்கும் முட்டாள்கள் வாழும் நாடு.

எந்த சட்டத்தையும் மதிக்காத மக்களை உடைய நாடு.

இப்பொழுது கொஞ்ச நாளாக

கற்பழிப்புக்கும் பெண்களுக்கு எதிரான வன்முறைக்கும் பேர் போன நாடு.

இவைதான் இப்பொழுது இருக்கும் இந்தியாவின் முகம்.

இதே இந்தியா தான் உலகின் முதல் வல்லரசு நாடு என்பது எத்தனை பேருக்கு இங்கு தெரியும்?

எதோ வல்லரசு என்பது எட்டாத கனி போல நாம் எப்பொழுதும் ஏங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

அந்த இடம் நம்மிடமிருந்து போன இடம் தான்.

உலக பேரரசுகள் அத்தனை பேருக்கும் கனவு பூமியாக இருந்தது தான் இந்த இந்தியா.

கொலம்பஸ் இந்தியாவை தேடி கடலில் சென்ற போது தான் அமெரிக்காவை எதிர்பாராமல் கண்டு பிடித்தார்.

அவர் அங்கு சென்ற போது துணி கூட இல்லாத மக்கள் வாழ்ந்த நாடு தான் இன்றைய வல்லரசான அமெரிக்கா.

அப்பொழுதே உலகிற்கு சிம்ம சொப்பனமாக இருந்த நாடு தான் நம் இந்தியா.

அதே இந்தியாவுக்குதான் இப்பொழுது இந்த நிலைமை.

இது எப்படி நடந்தது?

தவறு யார் மேல்?

அவ்வளவு எளிதாக சொல்லிவிட கூடியது அல்ல.

இதற்கு ஒரே காரணம் இங்கு வாழும் மக்களின் பயமும் அலட்சியமும் தான்.

இவர்கள் அரசாங்கத்தையும் அதிகாரிகளையும் கண்டு நடுங்குகிறார்கள்.

அதற்கு மக்கள் காரணமில்லை.

நாம் பிறந்ததிலிருந்து அப்படிப்பட்ட மன நிலையுடன் தான் வளர்க்க பட்டுள்ளோம்.

இந்திய அரசியலை பற்றிய அடிப்படை அறிவு இன்று படித்தவர்களிடமே இருப்பதில்லை.

உதாரணமாக

மக்கள் அத்தனை பேரிடமும் வரி என்ற ஒன்று வசூலிக்க படுகிறதே எதற்கு என இங்கு யாருக்காவது தெரியுமா?

சாலை வரி என்பது சாலை பராமரிப்பிற்க்காக செலுத்துகிறோம். எத்தனை சாலைகள் இன்னும் குண்டும் குழியுமாக உள்ளது.

குடிநீர் வரி நாம் குடிக்கும் தண்ணீருக்காக. ஆனால் எத்தனை ஊர் மக்கள் குடி நீர் இல்லாமல் கஷ்ட படுகிறார்கள்.

இப்படி நாம் அரசாங்கத்திற்கு செலுத்தும் ஒவ்வொரு வரியும் நம் நலனுக்காக கொடுப்பது தான்.

கடையில் ஒரு பொருளை வாங்க காசு கொடுக்கிறீர்கள். அவன் காசு வாங்கிவிட்டு பொருளை கொடுக்கவில்லை எனில் வாயை மூடிக்கொண்டு அமைதியாக வந்துவிடுகிறோமா?

சட்டையை பிடித்து கேட்கிறோமே!! இதை மட்டும் கேட்க என்ன பயம்??

நாம் அரசாங்கத்திடம் பிச்சை கேட்கவில்லை. நாம் செலுத்தும் வரிக்கு உண்டான பயனைத்தான் கேட்கிறோம்.

நாம் வாங்கும் ஒவ்வொரு பொருளின் விலையிலும் அந்த பொருளுக்கான வரியையும் சேத்தி தான் கொடுக்கிறோம்.

50 பைசா மிட்டாயிலும் வரியுடன் தான் வாங்குகிறோம். இந்த பணம் எல்லாம் எங்கு செல்கிறது.??

மாறி மாறி வரக்கூடிய புதிய புதிய கட்சிகளும் புது தலைவர்களும் மிக சாமர்த்தியமாக மக்களை மைக் பிடித்து பேசி பேசி முட்டாளாக்கிவிடுகிறார்கள்.

சாதாரண மக்களை பொருத்தவரை அவர்களுக்கு மேல் தான் அரசு அதிகாரிகள். அந்த அதிகாரிகளுக்கு மேலே அமைச்சர்கள். அதற்கு மேல் அரசாங்கம்.

இப்படிதான் நம்மில் பல பேர் நினைத்து கொண்டிருக்கிறோம். அப்படி தான் சொல்லி கொடுத்திருக்கிறார்கள்.

இது சுத்தமாக தவறு.

குடியரசு என்பது

மக்களால்

மக்களுக்காக

மக்களே உருவாக்கியது.

இங்கு இருக்கும் அரசு அதிகாரிகள் நமக்காக வேலை செய்பவர்கள். நாம் தான் அவர்களுக்கு முதலாளி.

அமைச்சர்கள் அனைவரும் நாம் நமக்காக அந்த அதிகாரிகளிடம் பேச தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பிய பிரதிநிதிகள்.

ஆனால் இங்கு நடப்பதோ தலை கீழ்.

அமைச்சர்கள் ஆணையிடுகிறார்கள்.

அதிகாரிகள் அவர்களுக்கு சேவை செய்கிறார்கள்.

ஓட்டு போட்ட மக்கள் பிச்சைகாரர்களை விட கேவலமாக சலுகைகளுக்கு அரசு அலுவலகங்களில் கால் வலிக்க நிற்க்கிறோம்.

நமக்காக வேலை செய்யும் அதிகாரிகளும் அமைச்சர்களும் இன்று விமானம் ஏறி உலகை சுற்றுகிறார்கள்.

அவர்களுக்கு சம்பளம் கொடுக்கும் முதலாளி நாம் செருப்பு கூட இல்லாமல் நடந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

நாம் 50 பைசா மிட்டாய்க்கு கொடுக்கிறோமே வரி அது இவர்களுக்கு தான் சம்பளமாக போய் கொண்டிருக்கிறது.

அரசு அலுவலங்கள்

அரசு வேலை என்றால் வேலை இருக்காது, சம்பளம் அதிகம் வரும் என்ற ஒரே காரணத்திற்க்காக தான் அதை தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்.

அப்படி பட்டவர்கள் எப்படி மக்களுக்கு வேலை செய்வார்கள்.

சாதாரன மக்கள் வாரத்திற்க்கு 7 நாளும் வேலை செய்கிறோம்

ஆனால் மக்களுக்கு வேலை செய்யும் அதிகாரிகளுக்கு வாரம் இரண்டு நாள் விடுமுறை வேண்டும் என வேலை நிறுத்தம் செய்கிறார்கள்.

ஒவ்வொரு அரசு அலுவலகங்களிலும் மக்கள் நாயை விட அசிங்கமாக நடத்தப்படுகிறார்கள்.

நம் உரிமை எங்கு போனது?

இதற்கு தான் அத்தனை உயிர் தியாகம் செய்து சுதந்திரம் வாங்கினோமா??

இந்த ஈன பிழைப்பிற்கு அந்த வெள்ளைகாரன் பூட்ஸ்ஸில் அடிவாங்கியே செத்திருக்கலாமே.!!

அரசு பேருந்து

அரசு பேருந்தில் பயணம் செய்துள்ளீர்களா??

அதில் இருக்கும் நடத்துனரின் வேலை என்ன?

டிக்கெட்டுக்கான பணத்தை வாங்கிகொண்டு சில்லரையை கொடுப்பது தானே!!

எத்தனை பேர் கொடுக்கிறார்கள்? ஏதோ அவன் காசை கொடுப்பது போல அவ்வளவு அசிங்கமாக திட்டுவான்.

நினைத்து பாருங்கள். நாம் பேருந்தை பயன் படுத்தவில்லை எனில் அவனுக்கு அந்த வேலை ஏது??

நாம் என்ன செய்வோம்? தப்பு நம் மேல் தான் என நினைத்துகொண்டு நம் காசைகூட கேட்டு வாங்க துப்பில்லாமல் இறங்கி விடுவோம்.

அரசு வங்கிகள்.

பேங்கில் கல்வி கடன் வாங்க சென்றிருக்கிறீர்களா? எவ்வளவு அசிங்க படுத்துவார்கள்.!

மக்கள் அங்கு பணம் போடவில்லை எனில் அவனுக்கு அந்த வேலை கிடைத்திருக்குமா??

அங்கும் நாம் வாயை பொத்திகொண்டு அமைதியாக நிற்ப்போம்.

எல்லா இடத்திலும் இப்படி அமைதியாக இருந்து இருந்து தான் நம் நாட்டிற்கு இந்த நிலைமை.

நம் உரிமையை கேட்டு வாங்க கூட நமக்கு தயக்கம்.

காவல்துறை

எத்தனை காவலர்கள் பொது மக்களிடம் அன்பாக பேசியுள்ளார்கள்.?

“காவல்துறை உன் நண்பன்” என எழுத்தளவில் மட்டும் தான் உள்ளது.

மக்களை பாதுகாக்க அரசாங்கத்தால் நம் வரி பணத்தில் உருவாக்கப்பட்டதே இந்த துறை.

நிஜமாகவே நாம் பாதுகாப்பாக உணர்கிறோமா??

அவர்கள் உண்மையாகவே அவர்கள் வேலையை செய்தால் இன்று ஏன் இத்தனை குற்றங்கள் நடக்கிறது?

போலிஸை பார்த்தால் தப்பு செய்தவன் தான் பயப்படனும்

ஆனால் நம் நாட்டில் சாதாரண பொது மக்கள் நாம் தானே பயப்படுகிறோம்!!

பத்து ஊருக்கு ஒரு காவல் நிலையம் உள்ளது.

அவர்கள் அந்த ஊரை மட்டும் ஒழுங்காக காவல் காத்தாலே குற்றங்கள் நடக்காதல்லவா?

இவர்களும் நமக்காக வேலை செய்து நம் வரிபணத்தில் வயிறு வளர்த்தவர்கள் தான்.

அரசியல்வாதிகள்

இந்த நாட்டின் உன்மையான கதாநாயகர்கள்.

மக்கள் முன் மேக்கப் போட்டு வீர வசனம் பேசி அதை உண்மை என நம்பவைத்து விடுவார்கள்.

நம் பிரச்சனையை பேசுவதற்க்காகவும், அதிகாரிகளை வைத்து அதை தீர்த்து வைப்பதற்க்காகவும் அந்த பதவியில் நம்மால் அமர்ந்தவர்கள்.

உன்மையாகவே நம் பிரச்சனையை அவர்கள் பேசுகிறார்களா?

கொள்கைகளை நம்பி கட்சி ஆரம்பித்த காலம் மாறி இப்பொழுது தலைவனை நம்பி கட்சி ஆரம்பிப்பது, சாதியை நம்பி கட்சி நடத்துவது...  என அதன் முகம் கோரமாக மாறி கொண்டிருக்கிறது.

இவர்கள் நம் பிரச்சனையை விட அவர்கள் சார்ந்த கட்சி பிரச்சனையையும் அவர்களின் தலைவர்..தலைவி.. பிரச்சனையை தான் பேசிகொண்டிருக்கிறார்கள்.

மக்களும் ஒன்றும் சளைத்தவர்கள் இல்லை... நம் நலனுக்காக எதாவது செய்வார்கள் என நம்பி ஓட்டு போடுவதை விட்டு விட்டு அவர் அவருக்கு பிடித்த தலைவர்கள் தோற்றுவிட கூடாது என்ற எண்ணத்தில் ஓட்டு போடுகிறார்கள். அந்த தலைவர் மீது எத்தனை ஊழல்...சொத்து குவிப்பு வழக்குகள் இருந்தாலும் அவர்கள் பெரிதாக நினைப்பதில்லை.

நம்மால் ஜெயித்து மந்திரியான ஒருவரை நம்மால் கிட்ட கூட நெருங்க முடிவதில்லை.

அப்படி என்ன அவர்கள் கடவுளா?? நம்மால் தானே ஜெயித்தான். நாம் பேச கூடாதா?

பேசினால் போலிஸை வைத்து பொய் கேஸ் போடுவார்கள் இல்லை என்றால் அவதூறு வழக்கு போடுவார்கள்.

நம்மால் ஜெயித்து நமக்கே வாய்கரிசி போட்டுவிடுகிறார்கள் துரோகிகள்.

இது சாதாரன மக்களுக்கு புரிவதே இல்லை. புரியவிடுவதும் இல்லை.

ஊடகங்கள்

இந்தியாவில் ஊடகங்கள் உருவாக காரணமாக இருந்தது விடுதலை போராட்டங்கள்.

மக்களிடம் எழுச்சியை உண்டாக்க பத்திரிக்கைகள் தான் பாடுபட்டது.

மூலை முடுக்கெல்லாம் சுதந்திர போராட்டம் பற்றி கொள்ள போராடியது தான் இந்திய ஊடகங்கள்.

அப்படிபட்ட ஊடகங்களுக்கு இன்றைய இந்தியாவில் சுதந்திரமே இல்லையே!!

எந்த ஆட்சி நடக்கிறதோ அதற்கு சாதகமான செய்திகளை மட்டும் தான் மக்களிடம் கொண்டு செல்வார்கள்.

தப்பை தட்டி கேட்க தகுதியும் வலிமையும் உள்ள ஒரே ஆட்கள் பத்திரிக்கையாளர்கள் தான்.

அவர்களிடமும் இப்பொழுது உண்மையை எதிர்பார்க்க முடிவதில்லை.

மக்களுக்காக உருவாக்கபட்ட இந்த ஊடகங்கள் இன்று அரசியல்வாதிகளுக்கு ஜால்ரா போட்டு கொண்டிருக்கின்றன.

இல்லை போட வைத்துவிட்டார்கள்.

சட்டங்கள்

என்ன சட்டம்.?

நம் சட்டம் என்பது எத்தனை ஆக்கபூர்வமாக உள்ளது?

ஒரு சட்டம் ஒருவனுக்கு தண்டனை கொடுத்தால் அது அவனை திருத்த வேண்டும்

அப்படி திருத்தியிருந்தால் ஏன் ஒரே குற்றவாளி அடிக்கடி குற்றம் செய்கிறான்.?

இப்படி எதற்குமே லாயக்கில்லாத சட்டத்தை எப்பொழுது மாற்றப்போகிறார்கள்.?

இப்பொழுது சொல்லுங்கள் நாம் உண்மையாகவே சுதந்திரம் அடைந்து விட்டோமா??

நமக்காக வேலை செய்யும் அதிகாரிகளிடமே நமக்கு கேள்வி கேட்க சுதந்திரமில்லை

நாம் தேர்ந்தெடுத்த அமைச்சரை பார்த்து பேச நமக்கு சுதந்திரமில்லை

எங்கும் சுதந்திரமில்லை

எதிலும் சுதந்திரமில்லை

மக்களுக்காக உருவாக்கபட்ட எந்த சட்டங்களும் எந்த துறைகளும் இன்று மக்களுக்காக வேலை செய்யவில்லை

அதை தூக்கி எறிய மக்கள் தான் முன் வர வேண்டும்.

இதற்கு தேவை அரசியல் மாற்றமோ ஆட்சி மாற்றமோ இல்லை.

இன்னொரு சுதந்திர போராட்டம்.

மக்களுக்காக மக்களே முன் நின்று நடத்த வேண்டிய சுதந்திர போராட்டம்.

அரை நூற்றாண்டாக இந்த இந்திய மண் எந்த ஒரு புரட்சியையும் பார்க்கவில்லை.

நம்மை எப்போ பார்த்தாலும் மொழி...இனம்...மதம்...என பிரித்தே வைத்திருக்கும் இந்த அரசியல்வாதிகளிடமிருந்து விடு பட வேண்டும்.

சுகந்திரம் என்பது பிச்சை கேட்டு வாங்ககூடியதில்லை.

நம் உரிமையை பெற எவன் அனுமதியும் தேவையில்லை.

இதற்காக அவர் அவர் வேலையை விட்டு விட்டு தெருவில் இறங்க வேண்டும் என சொல்லமுடியாது.

இந்த காலத்தில் அது சாத்தியமில்லை. அதனால் தான் கண்டவனும் நம்மை ஆண்டு கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இப்பொழுது உள்ள இந்தியாவிற்கு தேவை ஒரு மௌன புரட்சி.

சத்தமோ...ஆயுதமோ...போராட்டங்களோ இல்லாத மௌன புரட்சி.

அங்கு அங்கு பிரிந்து கிடக்கும் இளைஞர் சங்கங்கள்...மாணவர் குழுக்கள் ஒன்றினைய வேண்டும்.

அது ஆட்சியை பறிக்கும் அரசியல் கட்சியாக இல்லாமல் சுகந்திரப்போராட்ட இயக்கமாக இருக்க வேண்டும்.

இந்தியா முழுவதும் நிறைந்திருப்பவர்கள் இளைஞர்களே!

ஆனால் அவர்களுக்கு அறிவும் ஆற்றலும் இருக்கும் அளவுக்கு பக்குவம் இருப்பதில்லை.

அவர்களை வழி நடத்த சமூக ஆர்வளர்கள் முன்வர வேண்டும்.

எங்கு எந்த தவறு நடந்தாலும் தட்டி கேட்க வேண்டாம். சத்தம் போட வேண்டாம்.

அதை அப்படியே பதிவு செய்து தவறு செய்பவர்களின் விபரங்களுடன் சமூக வலைதளங்களில் பதிவேற்றி விட வேண்டும்.

அதன் பிறகு ஊடகங்களும் எதிர் கட்சிகளும் அந்த பிரச்சனையை பார்த்து கொள்வார்கள்.

எந்த வகையிலும் தப்பே நடந்து விட முடியாத அளவுக்கு நெருக்கம் கொடுக்க வேண்டும்.

எப்பொழுது சம்பாதிக்க முடியாது என்று நினைப்பு வருகிறதோ அப்போ இந்த போலிகள் அரசியலையும் வேலையையும் விட்டு விலகி விடுவார்கள்.

அதன் பிறகு உண்மையானவர்கள் அரசியலையும் அரசு அலுவலகங்களையும் நிரப்புவார்கள்.

பள்ளிக்கூடமே போகாதவர் கல்வி மந்திரி ஆவது எவ்வளவு முட்டாள் தனம்.

இப்படி தான் ஒவ்வோரு துறையை பற்றியும் தெரியாமலே அதன் மந்திரிகளாக இங்கு நிறைய பேர் உள்ளனர்.

அப்புறம் எப்படி அந்த துறையில் வளர்ச்சி இருக்கும்??

இதை போக்க ஒவ்வொரு துறையிலும் வள்ளுனர்களாக விளங்குபவர்களை அந்த துறையின் தலைவராக்க வேண்டும்.

உண்மையான சமூக ஆர்வலர்கள் அரசியலுக்கு வர வேண்டும்.

இளைஞர் இயக்கம் அப்படிபட்ட நபர்களை தேடி பிடித்து ஆட்சியில் அமரவைக்க வேண்டும்.

ஊடகங்கள் சுதந்திரமடைய வேண்டும். அப்பொழுது தான் நடக்கும் தவறுகள் சுட்டிகாட்ட படும்.

நல்லாட்சி என்பது

மக்கள் சொல்ல வேண்டும்

மந்திரி கேட்க வேண்டும்

அதிகாரிகள் செய்ய வேண்டும்

இப்படி நடந்தால்

இந்தியாவிற்கு தானாக பொற்காலம் வந்துவிடும்

கமல்ஹாசன் ஒரு படத்தில் சொல்லுவார்.

“மறதி தேசிய வியாதி” என

எதற்காக சுதந்திரம் வாங்கினோம் என மறந்தது தான் நாம் செய்த மிக பெரிய தவறு.

அது ஞாபகத்தில் இருந்திருந்தால் இதை ஆரம்பதிலேயே கிள்ளி எரிந்திருக்களாம்.

வெற்று அறிக்கைகளும்

வெற்று போராட்டங்களும்

வெற்று “கண்டிக்கிறோம்” என்ற சுவரொட்டிகளும் எந்த மாற்றத்தையும் கொண்டுவந்துவிடாது.

தேவை ஒரு மௌன புரட்சி.

புரட்சியின் நோக்கம் சுதந்திரம் பெருவதாக இருக்க வேண்டும்.

ஆட்சியை பிடிப்பதாக இருந்தால் நிச்சயமாக அதுவும் மக்களை அடிமைதான் படுத்தும்.

இது கண்டிப்பாக மாணவர்களாலும் இளைஞர்களாளும் மட்டுமே செய்ய முடியும்.

இன்றே இல்லை எனிலும் சீக்கிரம் இந்த புரட்சியையும் புரட்சியாளர்களையும் இந்தியா பார்க்க நேரிடும்.
சாகப் போகும் நேரத்தில் எந்த உயிராக இருந்தாலும் வீரம் கொண்டு எழுந்துவிடும். போராடி சாவோமே என.

பிரபு மித்ரன்

prabhumithran@gmail.com